Δυο είναι τα όργανα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αυτή τη δουλειά: ο ταμπουράς ή ακόμα καλύτερα το τούρκικο Ταμπούρ (εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής Πανδούρας) και το Κανονάκι. Αρκεί βέβαια όλοι να συμφωνήσουν στο κούρδισμα έτσι ώστε αυτό να είναι κοινό, αλλά και στο που θα τοποθετηθούν και πόσοι θα είναι οι μπερντέδες και τα μανταλάκια στο Ταμπούρ και το Κανονάκι αντίστοιχα.
Μέχρι εδώ καλά, ίσως σκεφτούμε ότι το παραπάνω δεν είναι και πολύ δύσκολο να συμβεί. Πρέπει όμως το όργανο αυτό να έχει ακόμα τη δυνατότητα της μεταφοράς έτσι ώστε κάθε φωνή ανδρική ή γυναικεία να μπορεί να ψάλλει τα μέλη μεταφερμένα. Μπορούν βέβαια να χρησιμοποιούνται παραπάνω από ένα όργανα με διαφορετικά κουρδίσματα (πχ ταμπουράδες με χορδές ΡΕ ΛΑ ΡΕ , ΛΑ ΜΙ ΛΑ). Το ιδανικό όμως είναι να χρησιμοποιηθεί ένα συγκερασμένο σύστημα έτσι ώστε με το ίδιο χόρδισμα να μπορούμε να παίξουμε κάθε μελωδία από οποιοδήποτε σκαλοπάτι του συγκερασμού.
Πολλοί τώρα θα πουν ότι από παλιά ξέρουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο και πάντα κάτι πρέπει να θυσιάσουμε (αυτός είναι και ο λόγος που στην παραδοσιακή μουσική μας χρησιμοποιούνται τυφλά όργανα όπως η λύρα, το βιολί και το ούτι ). Αν όμως μπορούσε να γίνει φανταστείτε τι δυνατότητες θα αποκτούσαμε. Η έντεχνη εξωτερική μουσική πχ θα μπορούσε αν ήθελε να διανύσει τον ίδιο δυτικό δρόμο προς την πολυφωνία και να ανακαλύψει μια αρμονία πολλές φορές πιο πλούσια. Αλλά ακόμα και η Δυτική μουσική θα μπορούσε με ένα τέτοιο σύστημα να διορθώσει την κακοφωνία της… Η δε εκκλησιαστική μας μουσική θα έπαυε να επηρεάζεται από τα ακούσματα του ευρωπαϊκού δωδεκάφθογγου συγκερασμού που κατακλύζει το αισθητήριο μας από τα τέλη του 19ου αιώνα ακόμα.
Η παρούσα εργασία θέλει να δείξει ότι αυτό το σύστημα υπάρχει και είναι «κάτω από τα πόδια μας» από την εποχή του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα. Μόνο που οι αρχαίοι δεν μίλησαν για όλα. Ίσως διότι θεωρούσαν ότι τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.